Denk je vaak pas in de tweede, of honderdste plaats aan jezelf? Realiseer je je dat de ander en diens behoeften bij jou zelf eigenlijk altijd op de eerste plaats komen?
Komt het ook wel eens voor dat een ander een afspraak met jou af zegt en het eerste van je denkt is ‘Die ander vind mij niet leuk genoeg!’. Wat zeer waarschijnlijk in jouw hoofd weer vertaald wordt naar ‘Ik ben niet goed/leuk/aardig/interessant (genoeg).’?
Een constante twijfel aan jezelf, aan je eigen gedachten en gevoelens, een eventueel laag zelfbeeld?
Gevoelig voor afwijzing
Het kan zijn dat je last hebt van afwijzingsgevoeligheid; dat je gevoelig bent voor afwijzing.
Dit kan zich al je hele leven geuit hebben in het pleasen en managen van de verwachtingen van anderen. Vaak ten koste van jezelf.
Als HSP’er zijnde, kun je door de hoeveelheid prikkels die je ervaart en de diepgaande manier van verwerken meer last hebben van de negatieve ervaringen en gedachten. En dus sneller last krijgen van afwijzingsgevoeligheid of rejection sensitivity. In het Engels noemen ze dit codependentie; afhankelijk zijn van de ander. Dit kan heel ver gaan met voor jezelf verstrekkende gevolgen van veel onrust, stress en pleasegedrag en verstikkende relaties met personen met narcistische trekken/eigenschappen. Echt zonde van jouw bestaansrecht!
Uitleggen, uitleggen, uitleggen en eigenlijk begrepen willen worden
Voor mij (of elke andere geschoolde/getrainde coach) kan dit te achterhalen zijn door de manier waarop je dealt met bepaalde zaken.
Soms speelt er een enorm ‘uitleg-gedrag’. Overal komt dan een verhaal of een ‘ik heb er wel een voorbeeld van’ bij. Veel praten is ook een van de tekenen. Deze personen hebben zich heel vaak, heel lang onbegrepen gevoeld en zij hebben een patroon ontwikkeld door uitleg te denken te moeten geven, zodat de ander hen begrijpt en snapt. Eigenlijk zijn deze mensen voornamelijk op zoek naar begrip, steun of gehoord & gezien worden.
Probleem in focus
Het kan ook zo zijn dat je in je leven continue de pijnpunten naar voren haalt. Als er iets in je leven niet goed gaat, dan gaat eigenlijk alles faliekant mis. Op deze manier heb je geen oog voor de beweging en verandering die je hebt doorgemaakt. Zo kun je dus ook eerder geneigd zijn die ene lelijke opmerking van een persoon volledig naar voren te halen en in focus brengt, en de 50 mensen die je meer dan prima vinden ongezien links kunt laten liggen met hun fijne uitspraken over jou.
Niemand wil zich toch vrijwillig rot voelen?
Zo zijn er nog meer mechanismen die de gevoeligheid voor afwijzing maar proberen naar de achtergrond te drukken, want zeg nou zelf; niemand wil zich toch vrijwillig rot voelen?
Trauma, ontwikkelingstrauma of onvervulde behoeften
Wat hiervoor nodig is om eruit te komen, is soms kijken naar waar opgebouwd trauma vandaan komt. Soms is er iets acuuts in je leven gebeurd waarvan je denkt ‘Ja, daar komt het door.’ Veel vaker nog is het een opstapeling van momenten of gebeurtenissen, of een gemis aan elementaire behoeften in je leven. Als je een relatief fijne jeugd hebt gehad, maar men heeft je altijd anders gevonden, kan het ‘anders zijn’ zijn gaan kronkelen in je gedachten tot een overtuiging van ‘Ik ben niet goed zoals ik ben’. Je hebt dan het volledig jezelf kunnen zijn gemist. Vaak is er dan in de opvoeding wel nature (voeding, een dak boven je hoofd) geweest maar onvoldoende nurture (gevoelens en emoties die allemaal gezien mochten worden).
Bewustwording
Wat in eerste instantie al helpt is bewustwording. Natuurlijk niet gemakkelijk als iemand je wijst op je patronen om bepaalde gevoelens uit de weg te gaan. Als je het zelf leert in te zien, en in de context bewust te zijn van de ingezette mechanismen, kan dat al zoveel opluchting geven.
Als je je bewust kunt worden van je ‘denkfouten’, kun je deze om leren zetten naar helpende gedachten. Dan lukt het je waarschijnlijk ook om niet het automatisme te laten rollen van het invullen wat de ander denkt, maar meer te zijn met de situatie zoals hij is.