Werk jubileum
Door een van mijn leuke coachees werd ik gewezen op een werk jubileum dat haar werd getoond op LinkedIn. Ze doelde op mijn werkzaamheden voor @esther_kaastra en @saskia_klaaysen . Met hen beiden mag ik nu officieel iets meer dan een jaar werken.
"Help, ik ben niet goed genoeg!"
De coachee vroeg mij: “Werk jij pas 1 jaar als coach?!”
En hup, daar ging heel even mijn eigen rejection sensitivity weer met mij aan de haal!
’Oh jeej, ik ben niet goed genoeg in hetgeen ik doe.’
‘Ze gaat nu vast afhaken.’
In 2 seconden ging mijn HSP-brein lekker rap aan het werk met al mijn eigen oude patronen. Ik kon in onzekerheid blijven zitten, maar dat wilde ik niet, dus ik besloot het haar te vragen.
Haar reactie overtrof m’n stoutste dromen, omdat ze zich oprecht werkelijk afvroeg hoe ik zoveel kennis en kunde kon hebben, uitstralen en inzetten in mijn werk als coach. Tjee.. dat was even wat anders dan wat ik er zelf van maakte in die split second.
Gehoord en gezien worden
Bij ons thuis werd vroeger heel veel gepraat. Ik kan me niet goed herinneren dat ik er ooit veel stilte vond. Gepraat óver situaties, of over hoe dingen zijn of moeten zijn, of waren.
Of er vaak écht werd gesproken (en misschien wel vooral geluisterd!), dat kan ik me dus niet goed meer herinneren. (Een beetje jammer wel dat aangenomen patronen niet geheel verdwijnen. Vraag maar aan mijn partner; volgens hem houd ik nooit mijn klep ;-))
Van de overlevering heb ik het verhaal dat ik geboren schijn te zijn met een enorm norse blik en een donkerbruine oogopslag. “Met deze krijg je nog heel wat te stellen!” meent mijn opa gezegd te hebben.
Natuurlijk zie ik vandaag de dag als ik in de spiegel kijk dat je niet om mijn forse wenkbrauwen heen kan. Er is een periode geweest dat ik ze kundig epileerde en als ik nu naar die foto’s terug kijk, herken ik mijzelf bijna niet. De echte Marjolein lijkt verborgen.
Vorige week pakte ik echter mijn fotoboek uit mijn vroege kindertijd erbij die mijn moeder zo fijn voor mij heeft samengesteld (iets met uitstelgedrag waarom ik er bij mijn eigen kinderen nog steeds maar niet aan toe gekomen ben). Op zoek naar babyfoto’s met een Marjolein met norse blik.
Ik had mijn partner er nog even voor nodig om mij te verzekeren dat hij die foto’s ook niet kon vinden en vooral een blije baby zag.
Zo zie je maar, dat een klein zaadje snel geplant is en negatieve gedachten over jezelf je kunnen gaan overwoekeren.
Vintage
Ik heb er gelukkig wel mijn liefde voor vintage aan overgehouden. Zie je dat bloemetjes gordijn? Vandaag de dag prijkt er een tof kussen van op mijn vintage uitziende bank, vakkundig gemaakt door mijn moeder.
Ervaringsdeskundige dus hier op het gebied van afwijzingsgevoeligheid! Altijd zo fijn? Nou nee. Nuttig? Ja dat geloof ik wel. Veel van mijn coachees kan ik verblijden met verhalen uit mijn eigen leven en dat levert veel (h)erkenning op.
Ervaring
En ja, officieel werk ik dus pas 3 jaar als coach. Mag ik al 2 jaar met @annemiewebers werken voor Career&Kids en het UWV. Ik breng daar wel 44 jaar levenservaring in mee. En al mijn eigen vallen en opstaan zijn lekker herkenbaar voor velen en schept ook net dat stukje persoonlijkere coaching dan de meesten vinden bij therapie buiten de complementaire zorg.